تأثیر درمان طرح‌وارۀ همسران در تغییر طرح‌واره‌های سازش نایافتۀ نخستین و کاهش گرایش به طلاق

شواهد نشان می‌دهد شیوه‌های درک، تفسیر و ارزیابی همسران از همدیگر و اتفاقاتی که در رابطه‌شان می‌افتد تأثیر عمده‌ای بر کیفیت رابطه آن‌ها می‌گذارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر درمان طرح‌وارۀ همسران در تغییر طرح‌واره‌های سازش نایافتۀ نخستین و کاهش گرایش به طلاق بود. در این پژوهش از طرح آزمایشی مورد منفرد خط پایه چندگانه استفاده شد. جامعه آماری دربرگیرنده، همسران خود ارجاعی یا ارجاع داده‌شده به مراکز مددکاری و مشاوره و مرکز مشاوره دادگستری بود که از میان آن‌ها با به‌کارگیری نمونه‌گیری هدفمند 3 زوج (زن و شوهر) انتخاب شدند و طرح‌واره درمانی همسران به مدت 20 جلسه و با انجام پیگیری دوماهه اجرا گردید. از پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه طرح‌واره یانگ و پرسشنامه گرایش به طلاق برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از ترسیم دیداری، برآورد درصد بهبودی، درصد داده‌های غیر همپوش، درصد داده‌های همپوش، شاخص تغییر پایا و شاخص کوهن تحلیل شدند. نتایج نشان دادطرح‌واره درمانی همسران، طرح‌واره‌های سازش نایافته نخستین همسران را به لحاظ بالینی و آماری تعدیل کرده و گرایش به طلاق همسران را کاهش داده و این کاهش به لحاظ بالینی و آماری معنی‌دار بود (RCI > 1.96 0.05, > (p. کاهش در شدت طرح‌واره‌های سازش نایافته نخستین و گرایش به طلاق پس از پیگیری دوماهه نیز حفظ‌شده و تغییرات ازلحاظ بالینی و آماری معنی‌دار بود ( RCI > 1.96 0.05, >p ). نظر به تأثیر درمان طرح‌وارۀ همسران در تغییر طرح‌واره‌های سازش نایافتۀ نخستین و کاهش گرایش به طلاق،می‌توان از طرح‌واره درمانی همسران به‌عنوان یک مداخله کارآمد برای تعدیل طرح‌واره‌های سازش نایافته نخستین و کاهش گرایش به طلاق همسران در شرف طلاق استفاده کرد.